1989
Na początku 1989 na Białorusi zarysowały się 2 orientacje polityczne: sowiecka i narodowa.
14 stycznia 1989 - Odbył się w Wilnie (władze nie pozwoliły zorganizować zjazdu w Mińsku) zjazd delegatów białoruskich organizacji młodzieżowych. Powołano na nim Konfederację Białoruskich Stowarzyszeń Młodzieżowych, która podtrzymała inicjatywę utworzenia niekomunistycznego, ogólnonarodowego Białoruskiego Frontu Narodowego, czemu sprzeciwiały się władze.
22 stycznia 1989 - Rada Ministrów BSRR przyjęła uchwałę “O zachowaniu pamięci ofiar masowych represji w latach 1937-1941 w masywie leśnym w Kuropatach”
2 lutego 1989 - W Wilnie powstało Towarzystwo Białoruskiej Kultur
19 lutego 1989 - Konfederacja i Komitet Organizacyjny BFL zorganizowały demonstracje w Mińsku, w której udział wzięło około 40 tys. ludzi. Zażądano zniesienia kierowniczej roli partii, powołania białoruskiego wojska i nadania białoruskiemu statusu języka państwowego.
24-25 czerwca 1989 - Zjazd założycielski BFL w Wiłnie. Zjazd przyjął, że głównym celem Frontu jest odrodzenie białoruskiego języka, kultury i świadomości narodowej – oczywiście wszystko w ramach leninowskich zasad polityki narodowościowej. Do kierownictwa Frontu wybrano: Z. Paźniaka, M.Tkaczowa, J. Chadykę. Większość członków BFL była komunistami.
27 czerwca 1989 - W Mińsku powstało Towarzystwo Języka Białoruskiego; przewodniczącym został Nil Hilewicz
KP Białorusi podobnie jak komunistyczne partie w innych republikach przyjmuje manifestowanie kierunku narodowego i popiera białorutenizację struktur partyjnych i państwowych. Z inicjatywy kręgów KPB powołano Towarzystwo Języka Białoruskiego, które przygotowało projekt ustawy o języku białoruskim.