luty – Ceauşescu bierze udział w XXVII zjeżdzie KPZR; nieoficjalnie spotyka się z Gorbaczowem.
 
lipiec - roku pojawiły się pogłoski o pokojowym planie przekazania władzy przez Ceauşescu  „na przykład Ionowi Iliescu" ”lub komuś innemu i o tworzeniu w Moskwie „gabinetu cieni”.
 
1 czerwca - po głodówce protestacyjnej Lászlo Tökes został przywrócony na niskie stanowisko pomocnika czerwnego pastora Leo Peukera w Timiszoarze

14 kwietnia – Ceauşescu ogłasza, że Rumunia spłaciła wszystkie długi zagraniczne.
 
3 sierpnia – Ambasador Rumunii na Węgrzech został odwołany na konsultacje.
 
14 sierpnia – Ceauşescu uznaje sygnatariuszy listu otwartego za „agentów obcych mocarstw”.
 
wrzesień – RWE nadaje wezwanie FSN do członków partii, by nie wybierali Ceauşescu na I Sekretarza.
 
16 pażdziernika – Ceauşescu krytykowany na międzynarodowym Forum Ekologicznym w Sofii.
 
20 pażdziernika – Pastor protestancki László Tökes otrzymuje od biskupa rozkaz przeniesienia się z Timişoary do prowincjonalnego Mineu. Odmawia i zamyka się w parefii.
 
11 listopada – Doina Cornea rozpoczyna głodówkę.
 
20-24 listopada – XIV Zjazd RPK; Ceauşescu ponownie wybrany I Sekretarzem; wygłasza antyrosyjskie deklaracje, m.in w sprawie zjednoczenia z Besarabią.
 
1 grudnia – Tökes otrzymuje nakaz wyjazdu z Timişoary do Mineu w terminie do 15 grudnia. Odmawia; sprawa jest nagłaśniana przez RWE.
 
14 grudnia – w Jassach lokalni opozycjoniści próbowali zorganizować manifestację, jednak nie udało im się to, gdyż władze wcześniej rozpracowały spiskowców.
 
16-17 grudnia –  Demonstracje w Timişoary w obronie Tökesa; brutalna akcja policji z użyciem broni palnej; próba aresztowania Tökesa i przymusowego wysłania do Mineu, demonstracje w obronie pastora, Ceauşescu i jego żona wydają rozkaz strzelania; zachodnie media (w tym RWE) informują o sytuacji i wyolbrzymiają liczbę ofiar.

18 grudnia – Ceauşescu udaje się na zaplanowaną wizytę do Iranu.
 
19 grudnia – Premier Constantin Dăscălescu udaje się do Timişoary, gdzie spotyka się z protestującymi, którzy żądają ustąpienia Ceauşescu.
 
20 grudnia – Ceauşescu wraca z Iranu i występuje w telewizji. Protestujący w Timişoarze wzywają do strajku generalnego. RWE informuje o 12 tysiącach zabitych.
 
21 grudnia – Ceauşescu przemawia do tłumu w Bukareszcie. Prowokacje na Placu przed KC powodują ucieczkę zebranych, TV przerywa transmisję i telewidzowie są przekonani, że Ceauşescu uciek, a ten chowa się w budynku KC. Po południu rozpoczynają się demonstracje i walki uliczne, które rozprzestrzeniają się na cały kraj.
 
6:00 – zaczęto przygotowywać kolumny pracowników, którzy mieli wziąć udział w wiecu zarządzonym przez Ceauşescu.
 
9:00 – na Placu Opery zebrały się 100 tys. tłum, do których z balkonu przemówił Fortuna i odczytał Proklamację Rumuńskiego Frontu Demokratycznego.
 
12:00 – rozposzął się wiec przed gmachem KC PCR w Bukareszcie.
 
12:20 – Ceauşescu podjął wystąpienie, przekonując, że wydarzenia w Timiszoarze są zamachem na integralność i niepodległość kraju.
 
12:50 – gen .Milea zadzwonił z budynku KC i żołnierzom przydzielono amunicję.
 
13:41 – gen. Milea wydał rozkaz wysłania pod KC transporterów opancerzonych, chodziło mu zatem o obronę Ceauşescu w gmachu KC.
 
do 14:00 – powstała pierwsza grupa protestujących na Piaţa Romană, zaatakowano samochód płk Securtate Andruţy Ceauşescu, rozpoczęły się pierwsze walki uliczne w stolicy.
 
16:50 – Spiroiu przyjechał do stolicy i z Dowództwa Piechoty próbował połączyć się drogą radiową z oficerem w Hotelu Intercontinental, okazało się to niemożliwe ze względu na silne zagłuszanie tej strefy.
 
17:00 – 19:00 - na bulwarze Magheru na wysokości Hotelu Intercontinental i Uniwersytetu budowanie dużą barykadę.
 
18:00 – Ceauşescu zorganizował telekonferencję. 
 
19:00 – Ceauşescu utworzył w gmachu KC grupę operacyjną w składzie: gen. Milea, mnister Postelnicu, gen. Vlad i płk. Pârcălăbescu, szef sztabu Gwardii Patriotycznych.
 
22 grudnia – od strzału z pistoletu zginął minister obrony narodowej, generał Vasile Milea (do dziś nie jest jasne, czy było to somobójstwo, czy morderstwo). Gen. Voinea wprowadził w życie rozkaz Stănculescu by wojsko nie broniło budynku KC. W tym momencie już nic nie stało na przeszkodzie by lud opanował siedzibę KC.  Ceauşescu ponownie przemawia do tłumu, jednakże zmuszony jest do ucieczki; „ucieka” helikopterem, który w istocie wiezie go na śmierć. Stănculescu – przekazał władzę Iliescu.
Władzę obejmuje FSN; Ion Iliescu – przewodnicący, Dumitru Mazilu – wiceprzewodniczący. Zaczynają sie tworzyć partie polityczne niezwiązane z komunistami: jako pierwsza powstaje PNŢCD.
 
00:25 –  dwa czołgi rozjechały barykadę przy Intercontinentalu.
 
1:20 – rozruchy wybuchły w Braszow.
 
2:48 – rozruchy wybuchły w Făgăraş.
 
8:30 – Ceauşescu zwołał posiedzenie, w nim wzięli udział: Postelnicu, Vlad, Milea, Dincă, szef kancelarii KC Silviu Curticeanu i dytatorska para.
 
9:30 – po zakończeniu posiedzenia i po wydaniu rozkazów sprowadzenia dodatkowych jednostek do Bukaresztu, od strzału z pistoletu zginął Milea.
 
9:50 – Nicolae Ceauşescu wezwał gen. Stănculescu i przekazał mu dowodzenie nad armią oraz nakazał zatrzymanie demonstracji
 
10:30 – gen. Romeo Câmpeanu, wydał rozkaz by nie stosować broni palnej przeciw demonstrantom
 
10:45 – Stănculescu wydał rozkaz wycofania armii do koszar.
 
11:15 - pojawili się pierwsi demonstranci pod TV.
 
11:24 – Voinea wprowadził w życie rozkaz Stănculescu by wojsko nie broniło budynku KC.
 
11:30 – obalony Ceauşescu pokazał się na balkonie KC, siłował przemawiać, ale został wygwizdany.
 
11:44 – pierwszy hedlikopter lądował na dachu, demonstranci dostali się już do KC.
 
12:09 – helikopter wystartował do rezydencji Snagov, znaleźli się w nim Nicolae i Elena Ceauşescu, Emil Bobu, Manea Mănescu oraz płk Florian Raţ i kpt Marian Rusu z Dyrekcji V Securitate.
 
od 12:00 – demonstranci buszowali po budynku KC, aresztowano Dincă i Postelnicu.
 
13:00 –  Petre Roman i Mihai Montanu spotkali się w studio telewizyjnym w KC i postanowili napisać oświadzenie sygnowane Front Jedności Ludu. W tym czasie Ceauşescu dowiedział się, iż demonstranci zajęli budynek telewizji i postanowił lecieć do Piteşti.
 
13:30 – Stănculescu wydał rozkaz (nota nr 38) wycofania wojska do koszar na terenie całgo kraju, rewolucja zakończyła się.
 
17:30 – na balkonie KC pojawili się m.in. Iliescu, Roman, Militaru, Voiculescu, Guşă, Lupoi, Visarion, Nicolaescu. Iliescu ogłosił: „Drodzy wspłóbywatele. Klan Ceauşescu upadł”.
 
18:30 – na Placu Pałacowym przed KC rozpoczął się „atak terrorystów”. Jednocześnie otwarto ogień do budynków MON. Świadek Păcuraru uważał, iż strzelano w tłum z Muzeum Sztuki, z budynku za sklepem Adam pociskami smugowymi czyli dla efektu, by wywołać panikę.
 
23:35 – Iliescu przedstawił w TV Komunikat dla Kraju Rady Frontu Ocalenia Narodowego – Frontul Salvării Naționale - FSN. Władzę obejmuje FSN; Ion Iliescu – przewodnicący, Dumitru Mazilu – wiceprzewodniczący. Zaczynają sie tworzyć partie polityczne niezwiązane z komunistami: jako pierwsza powstaje PNȚCD.
 
18:30 – na Placu Pałacowym przed KC rozpoczął się „atak terrorystów”. Jednocześnie otwarto ogień do budynków MON.
 
23 grudnia:

• do walk doszło w Sibiu, gen. Stănculscu zaatakował przy użyciu czołgów siedzibę Secu i zniszczył ją. Zginęły 94 osoby a rannych zostało 172 osoby.
• Iliescu dzwonił do Moskwy z prośbą o interwencję, Iliescu i Burcan zjawili się w ambasadzie sowieckij i poprosili o pomoc wojskową, na co obiecano im każdą pomoc z wyjątkiem wysłania oddziałów zbrojnych.
• Przez radio ogłoszono, że Rosjani uznali pierwsi proklamację FSN. Straż Graniczna postawiła swoje jednostki w stan alarmu.
• Po zablokowaniu interwencji sowieckiej przez gen. Guşă nastąpiła jego eliminacja z kierownictwa i ostateczne przejęcie kierownictwa MON przez gen. Militaru, czyli de facto agenturę sowiecką.
• Zaczęła się akcja „terrorystów”, kórych do dziś nie zidentyfikowano i nie złapano. W nocy wybuchły ciężkie walki w Buzău koło hotelu gdzie mieszkało 50 „turystów” sowieckich. Radio już podawało, iż terrorystami są securişti. Taka propagand legitymizowała ewentualną obcą interwencję „w obronie ludu prez Securitate”.

 
24 grudnia – Ceauşescu wraz z żoną zamordowany w Târgovişte po kilkugodzinnym procesie. Dziennik partyjny „Scânteia” (Iskra) zmienia nazwę na „Adevărul”  (Pravda – nawiązanie do przedwojennej gazety).
 
25 grudnia – ZSRR uznaje władzę FSN
 
26 grudnia – Iiescu zostaje wybrany przewodniczącym FSN. Powstaje rząd FSN: Petre Roman – premier, Silviu Brucan – MSZ, Nicolae Militaru – MON, Mihai Chiţac – MSW. „Adevărul” zaczyna drukować książkę Pacepy.
 
29 grudnia – Media podają oficjalny skład rządu Petre Romana
 
30 grudnia – powstaje inteligencka Grupa na Rzecz Dialogu Społecznego (m.in. Gabriel Liiceanu, Andrei Pleşu, Mihai Şora)

19-20 lutego – odbył sięKongres PNL-CD, na którym zdecydowano o połączeniu PNL-AT z nową grupą desydentów z pozaparlamentarnogo PNL. Powstała Partia Liberalna (Partidul Liberal)
 
12 czerwca - w Sinai odbył siękongres założeniowy ogólnokrajowej centrali związkowej pod nazwą Confederația Sindicală CNSLR-Frăția.
 
czerwiec – Podpisanie Protokołu funkcjonowania CDR i pierwszego porozumienia o współpracy pomiędzy PD-FSN wskazuje na przyszłą koalicję.
 
9-10 lipca – powstała partia Partidul Democraţiei Sociale din România (PDSR) (która łączyła kilka partii Partidul Socialist Dmeocratic Român (PSoDR), Partidul Republican (PR), Partidul Democrat Cooperatis (PDC), popierających Iliescu.
 
12 grudnia – wotum nieufności wobec gabinetu Văcăroiu.

20 stycznia – Na poziomie władzy, podpisanie protokołu o współpracy pomiędzy PDSR, PRM, PUNR i PSM („czerwony czworokąt”)
 
luty –  PSDR i UDRM wycofują się z Konwencji; to samo czynią w miesiącu marcu PAC i PL’93.

22 marca – Emil Constantinescu ponownie wybrany na przewodniczącego CDR i desygnowany na jedynego kandydata CDR na przyszłe wybory prezydenckie.
 
19 kwietnia – zbliżenie CDR i PD, odbyło się spotkanie Constantinescu z Romanem, na którym ustalono podstanowe zasady współpracy i koordynacji działań w ramach opozycji w parlamencie.
 
Maj – „Ziua” opublikowała materiały sugerujące, że Iliescu mógł współpracować z KGB. 
 
22 czerwca – oficjalne załoszenie kandydatury Rumunii do przestąpienia do Unii Europejskiej.
 
27 września – utworzenie Unii Socjaldemokratycznej, złożonej z PD oraz PSDR. Roman i Cunescu podpisali stosowne poroumienie.  
 
12 listopada – Śmierć Corneliu Coposu.
 
23 listopada – CDR przedstawia swój dokument polityczny zatytułowany „Kontrakt z Rumunią”.

 
 
lipiec – Partia Alternatywa Rumunii – Partidul Alternativa României (PAR) przyłącza się do Konwencji. Powstaje Alians Narodowo Liberalny – Alianţa Naţională a Liberală (ANL) poprzez ponowne zjednoczenie PL’93 i PAC.
 
3 listopada – CDR na pierwszym miejscu w wyborach parlamentarnych, dokonując pierwszej zmiany władzy po 1989. Emil Constantinescu przechodzi do drugiej tury w wyborach prezydenckich.
 

 
 
listopad – Porozumienia pomiędzy CDR, USD, i UDMR w sprawie poparcia Emila Constantinescu w drugiej turze wyborów prezydenckich i w sprawie stworzenia przyszłej koalicji.
 
17 listopada – Druga tura wyborów prezydenckich. Emil Constantinescu wybrany prezydentem Rumunii 54,41 % głosów.
 

 
 
26 listopada Ion Diaconescu został przewodniczącym Izby Deputowanych, Petre Roman zaś – Senatu.
 
29 listopada – Emil Constantinescu złożył przysięgę jako prezydent.
 
2 grudnia – wymieniono dziewięciu ministrów, przy czym do gadinetu trafili „technokraci”, którzy wcześniej unikali jednoznacznego określenia politycznego.
 
4 grudnia – Podpisanie akordu o współpracy, który daje początek koalicji parlamentarnej i rządowej złożonej z trzech koalicji (CDR, USD, UDMR).
 
6 grudnia – w Palatum Controceni uroczyście podpisano „Porozumienie o solidarności rządowej i parlamentarnej” między CDR, USD i UDMR.

13 grudnia – Ministrowie PNȚCD składają dymisję z gabinetu. Emil Constantinescu odwołuje z funkcji premiera Radu Vasile. Alexandru Athanasiu mianowany tymczasowo pełniącym obowiązki premiera.
 
14 grudnia – Radu Vasile kładzie podwaliny Grupy Ludowej (Grup Popular), która odłączy się od PNŢCD.
 
17 grudnia – Radu Vasile składa dymisję z funkcji premiera. Emil Constantinescu powołuje na stanowisko premiera Mugura Isărescu, gubernatora Banku Narodowego.

czerwiec – Wybory lokalne potwierdzają silny upadek CDR. PNL uczestniczyło w wyborach na własnych listach.

 
 
17 lipca – Emil Constantinescu  ogłasza wycofanie się z ubiegania się o nowy mandat, twierdząc, iż był sabotowany przez struktury byłej Securitate.
 
7 sierpnia – PNŢCD, UFD i FER tworzą CDR 2000, do której dołączą później ANCD i Partia Mołdawian (Partidul Moldovenilor). Theodor Stolojan ogłasza swoją kandydaturę na stanowisko prezydenta z ramienia PNL.
 
16 sierpnia – Mugur Isărescu ogłasza swoją kandydaturę na stanowisko prezydenta jako kandydat niezależny, popierany przez CDR 2000 i inne partie i organizacje opozycyjne.
 
7 września – socjaldemokraci, na czele z Alexandru Athanasiu, podpisali pakt z postkomunistami i przystąpili do PDSR.
 
listopad – PNL i PD poparły Iliescu przeciwko Tudorowi, co bobrze rokowało dalszej ewentualnej współpracy.
 
26 listopada – W pierwszej turze wyborów parlamentarnych, CDR 2000 nie przekracza progu wyborczego umożliwiajacego wejście do parlamentu. PDSR plasuje się na pierwszym miejscu, dochodząc po raz drugi od 1989 do władzy.

 
 
28 listopada - politycy PDSR poinformowali, że partia ta utworzy rząd mniejszościowy na czele z Adrianem Năstase.
 
10 grudnia – Ion Iliescu wybrany prezydentem Rumunii 66,82 % głosów.
grudzień – PDSR podpisuje protokoły o współpracy z PNL i UDMR.

27 grudnia - PDSR podpisała protokoły z PNL i UDMR.

28 grudnia – parlament uchwalił, 314 głosami „za” i 145 „przeciw” (PRM i PD), wotum zaufania dla rządu. Premierem został doświadczony i doskonale znany społeczeństwu polityr Adrian Năstase.

9 lutego – odbyło się posiedzenie Narodowej Rady Koordynacyjnej partii PD, na której omawiano przyczyny nienajlepszych wynikow wyborów. Traian Băsescu zgłosił chęć kandydowania na stanowisko przewodniczącego partii.

17-18 lutego  – odbył się Kongres PNL. Dotychczasowy przewodniczący, Mircea Ionescu-Quintus, zrezygnował z dalszego pełnenia tej funkcji. Nowym przewodniczącym wybrano Vleriu Stoikę.
 
W marcu Ciorbea podpisał fuzję ANCD z PNȚCD reprezentowanym wówczas przez Andreia Margę (obecnie jest szefem ICR z ramienia PNL) i ANCD znikło. W lipcu 2001 Marga zrezygnował (pożeglował w stronę PNL), zaś PNȚCD podzieliła się na dwie frakcję - szefem jednej był Ciorbea, a drugiej Vasile Lupu i Cătălin Chiriţă. Ciorbea wygrał i zaraz po rezygnacji Margi został tymczasowym przewodniczącym, a w sierpniu 2001 przewodniczącym i był nim do 2007 r., kiedy został wybrany Marian Miluţ.

18-19 maja – przewodniczącym partii PD został  Băsescu.

maj - PUR nie weszłą do PSD, ale PUR i tak calkowicie popirała PSD. PUR zmieniła nazwę, dodając do skrótu dwie leterki – SL, którzy oznaczały „Social Liberal”.

15-16 czerwca - Nadzwyczajny Kongres PSDR i Nadzwyczajna Konferencja Krajowa PDSR ratyfikowały protokół o fuzji dwóch partii. Odbył się Kongres Założycielski nowej formacji o nazwie Partia Socjaldemokratyczna (Partidul Social Democrat, PSD).

16 czerwca – na Kongresie przyjęto dokument, w którym stwierdzano, że integracja ze strukturami euroanlantyckimi jest absolutnym priorytetem.

25 czerwcza - PD wchonęła kanapową partię o nazwie Sojusz Narodowy (Alianţa Naţională), na czele której stał Virgil Măgureanu.

4 pażdziernika  – Rozporządzenie Rządu nr 1006 ustaliło strategie restrukturalyzacji przemysłu stalowego

11 września - w Stanach Zjednoczonych zastały Rumunię w okresie intensyfikacji kontaktów z NATO i przygotowań do przystąpienia do Paktu.

27 września - rząd przyjął „Narodowy plan przystąpienia do NATO”.

18 grudnia - przyjęto „Oficjalną Strategię Bezpieczeństwa Narodowego”, w której podkreślano konieczność integracji z Unią Europejską, a jednocześnie zbliżenie ze Stanami zjednoczonymi.

21 grudnia - rumuński parlament podjął decyzję o udzale wojsk i innego personalu w misji ONZ w Afganistanie.

26 grudnia - Premier Adrian Năstase i jego węgirski odpowiednik Vikrir Orban podpisuą dokument regulujący status mniejszości węgierskiej w Rumunii.

marzec - w Bukareszcie zorganizowany sympozjum grupującego dziesięć państ aspirujących do NATO (w tym Chorwacje, Albanię i Macedonię).

21-22 listopada - na szczycie NATO w Pradze Rumunia została wraz z siedmioma innymi krajami oficjalnie zaprosona do członkostwa w sojuszu.

czerwiec – Ministerstwo Turystyki poddano reorganizacji – zostało włączone w struktury Ministerstwa Transportu, Agathon zaśstracił posadę.
 
29 sierpnia – Stała Delegacja PNL i Krajowa Konferencja PD wspólnie zdecydowały o konieczności zawiązania do końca 2003 r, trwałego sojuszu.
 
28 września - Kongresy PNL i PD podjęły decyzję o stworzeniu sojuszu politycznego i wyborczego o nazwie „Sprawiedliwość i Prawa” (Dreptate și Adevăr, DA – czili „tak”).

18-19 pażdziernika - odbyło się referendum konstytucyjne. Zaproponowane zmiany miały na celu dostosowanie wymogów prawodastwa krajowego do norm unijnych. Większość mieszkańców popierała tę reforme.

grudzień - Rada Europejska ustaliła kalendarz przystąpienia Rumunii i Bułgarii do UW, ponownie podano 1 stycznia 2007 r. jako pożądaną datę tego aktu.

6 i 20 czerwca – wybory samorządowe. Największe starcie zanotowano w Bukareszcie, gdzie naprzeciw siebie zajęli miesca urzęduacy burmistrz, Traian Băsescu z PD, i ministr spraw zagranicznych, Mircea Geoană z PSD.

10 sierpnia – PNA pomownie otwiralałą „śledztwo flota”.

9 września – postał Związek Narodowy (Uniunea Națională) PSD i PUR.

6 pażdziernika – DA wyznaczyły Băsescu jako swojego reprezenta.

28 listopada – wybory parlamentarny (zwycięzcą wyborów parlamentarnych okazał się sojusz PSD-PUD. Za socjaldemokratami uplasował się Sojusz DA) i piersza tura wyborów prezydenckich (wygrał Năstase, drugie miejsce zajął Băsescu, trzecie Tudor)
 
 
 
 

12 grudnia – druga tura wyborów prezydenckich,  Băsescu został wybrany na prezydenta Rumunii.

20 grudnia – Băsescu złożył w parlamencie przysięge jako nowy prezydent Rumunii.

22 grudnia  – Băsescu mianował Tăriceanu premierem.

23 grudnia – do istniejącej już koalicji PNL-PD-UDMR dołączyła PUR.

19 grudnia - parlamentaliści Bloku Narodowo-Demokratycznego (Blocul National Democrat, BND) wyrazili poparcie dla rządu tworzonego przez DA.

maj  – SAR przygotowało kolejne propozacje dla rządu i prezydenta, tym razem dotyczące reform w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
 
25 kwietnia – w Luksemburgu, byli prezydenci Ion Iliescu i Emil Constantinescu na ceremonii podpisania traktatu akcesyjnego Rumunii do Unii Europejckiej.

21 kwietnia - odbył się Kongress PSD, na którym dokonano zmian w zarządzie partii. Przewodniczącym został Geoană, przewodniczącym wykonawczym Năstase.

7 maja - odbył się Nadzwyczajny Kongres PUR, który zadecydował o zmianie nazwy ugrupowania na Partia Konserwatywna (Partidul Conservator, PC), Voiculescu pozostał przewodniczącym. Do tego momentu PUR była partią lewicową, a po przekształceniu w PC przyjęto wytyczne, opart na doktrynie konserwatyzmu.

14 czerwcza – rząd przedstawił parlamentowi projekt zmian w wymiarze sprawiedliwości oraz prawie własniści.

22 czerwca - odbyła się Konferencja Narodowa PD. Przewodniczącym partii został Emil Boc, a przewodniczącym wykonawczym Adrian Videanu.

26 lipca – skandal rządowy, do dymisji padała się minister kultury, Mona Muscă. Powodem był brak konsultacji premiera Tăriceanu z czynnikami partyjnymi przy podejmowaniu dezyzji.

25 sierpnia - osiem organizacji społecznych (APADOR-CH, Stowarzyszenie Pro-Demokracja (Asociaţia Pro Democraţia) i rumuński oddział Transparency internationa, wystosowały list w którym domagały się wprowadzenia jednomandatowych okręgów wyborczych.

19 września – PD opuszczałą organizacji socjalistycznycz i przyjęta do Europejskij Partii Ludowej.

grudzień – utworzono Instytut ds. Badania Zbrodni Komunistycznych w Rumunii.

15 marca – z powodu sprawy „ciotki Tamary”, Năstase zrezygnował z funkcji przewodniczącego izby niższej parlamentu, a także przewodniczącego wykonawczego partii.

28 marca – Turianu został przeprowodniczącym CNSAS.

4 kwietnia – przez kilka dni przed siedzibą CNSAS odbywały się protesty, Băsescu przekonał Kolegium CNSAS do ponownego głosowania, które wygrał Claudiu Secaşiu, znany historyk i człowiek mało konfliktowy.

23 maja 2006 r. – wrócili rumuński dziennikarzy, którzy byli porwani w Iraku.

lato  – wybuchł kolejny skandal lustracyjny. Lavina Sandru, deputowana z ramienia małego klubu, podała do mediów informację, że Mona Muscă, były minister kultury, byłą w czasach komunistycznych informatorką Securitate o pseudonimei „Dana”.

grudzień – utwożona Partię Ludową, wychodzą Humaniści TW "Felixa" z rządu zwalczani od wyborów 2004 roku przez prezydenta Băsescu i PD-L

3 grudnia - PC wyszłą z koalicji i rządu, padając identyczne uzasadnienie jak wcześniej Gheorghe Copos – brak poparcia dla zgłaszanuch legislacyjnych.

10 grudnia - na Nadzwyczjnym Zjeżdzie PSd, Iliescu przyznano tytuł honorovego przewodniczącego partii.

15 grudnia - potępienie komunizmu oficjalne - zasługa Băsescu.

27 grudnia 2006  - spotkanie „platformy” Stolojana z liderami demokratów, między innymi z Emilem Bokiem, przewodniczącym PD.

28 grudnia – „platformersi” wystąpili z PNL s utworzyli własne ugrupowanie o nazwie Partia Liberalno-Demokratyczna (Partidul Liberal Democrat, PLD).

Luty - PSD powołuje komisję Dana Voiculescu TW "Felix" ds. zbadania działalności Pezydenta Băsescu (też DIE). Wojna PSD przeciwko Băsescu, w kwietniu zawieszenie prezydenta Băsescu i odwieszenie po nieważnym referendum. Rząd mniejszościowy Tăriceanu i UDMR z poparciem Geoany PSD.

13 lutego  – przegłosowano złożony przez PC wniosek o wotum niufności dla minister sprawieliwości, Monika Macovei, która należała do PD.

28 lutego – utworzono specjalną komisję parlamentarną  ds. Zbadania „działalności niekonstytucyjnej” prezydenta. Na jej czele stanął Dan Voiculescu, który miał osobiste powody do zemsty na prezydencie.

12 marca  – rząd zdecydował o przesunięciu terminu wyborów do Parlamentu Europejskiego na jesień 2007.

21 marca - Komisja ogłosiła raport, według którego Băsescu aż dziewiętnaście razy dopuścił się złąmania lub nadinterpretacji prawa/

26 marca – odbyło się posiedzenie kierownictwa Sojuszu DA, Biuro Polityczne PNL podjęło decyzję o wyjściu z DA, zerwaniu koalicji z PD i utwoezeniu rządu mniejszościowego.

3 kwietnia – parlament udzielił wotum zaufania gebinetiwi, na czele którego ponownie stanął Călin Popescu-Tăriceanu. Rząd uzyskałpoparcie również ze strony PSD.

19 kwietnia – parlament przegłosował, 322 głosami „za” przy 108 „przeciw” i 10 wstrymujących się, wniosek PSD o zawieszenie Băsescu w sprawowaniu funkcji prezydenta.

19 maja 2007 r. referendum ukozało słabość opozycji antyprezydenckiej. Ani PSD, ani PNL nie udało się zmobilizować swoich zwolenników do głosowania.

23 maja – Traian Basescu powrócił do Palatul Cotroceni.

4 czerwca – PD złożyła wnniosek o wotum niufności dla rządu, lecz 11 czerwca został on odrucony.

11 czerwca – upadł złozony przez PD wniosek o wotum nieufności wobec Tăriceanu.

25 pażdzirnika – odbyło się długo zapowiadane referendum dotyczące wprowadzenia okręgów jednomandatowych. Przeprowadzono pierwsze w Rumunii wybory do Parlamentu Europejskiego.

3 września - parlament odrzucił złożony przez PSD wniosek o wotum nieufności dla gabinetu Tăriceanu.

10 września – Crulic został aresztowany w Krakowie pod zarzutem kradzieży porfela.

16 grudnia – odbył się Nadzwyczajny Kongres PD, na którym podjęto decyzję o połoczeniu się z PLD Theodora Stolojana. Powstała Partia Demokratyczno-Liberalna (Partidul Democrat Liberal, PDL)

1 lutego – opublikowana uchwała i CNSAS automatycznie przestała funkcjonować.

6 lutego – w porozomieniu z organizacjami społecznymi opracowano Rozporządzenie Dorażne rządu, na podstawie którego byłą możliwa dalsza działalnośc CNSAS.

30 listopada – wybory parlamentarni, cechowały się one wybitnie niską frekwencją (39,2 proc. Uprawnionych do głosowania). Wybory wygrałą PSD, na drudim miejscu uplasowała się PDL.

marzec 2009 – Crin Antonescu został przewodniczącym PNL.

1 pażdziernika 2009 – Boc zdymisjował Nikę

2 pażdziernika 2009 – w geście solidarności z kolegą, wszyscy socjaldemokraci opuścili rząd.

13 pażdziernika 2009 – przegłosowano wotum nieufności dla rządu, złożone przez PNL i UDMR.

15 pażdziernika 2009 – głowa państwa powierzyła misję tworzenia rządu Lucianowi Croitoru, bezpartyjnemu ekonomiście związanemu z Mugurem Isărescu.

23 pażdziernika 2009 – przedstawiono skład nowego rządu, połowa ministrow pochodziła z gabinetu Boca.

22 listopada 2009 – pierwszą turę wyborów prezydenckich wygrał Băsescu, jednak Geoană prawie dorównał rywalowi.

6 grudnia 2009 –Drugą turę wyborów prezydenckich z minimalnym stosunkiem głosów wygrał Băsescu.
 
 
 

8 grudnia 2009 – socjaldemokraci nie pogodzili się łatwo z porażką, zaskarżyli przebieg wyborow do Sądu Konstytucyjnego.

14 grudnia 2009 – Sąd Konstytucyjny przedstawił winiki pomownego przeliczenia głosów nieważnych. Okazało się, że znakomita ich większość faktycznie była nie ważna. To nie zmieniło wyników wyborów. Sąd Konstytucyjny zatwierdził zwycięstwo urzędującego prezydenta.

23 grudnia 2009 – nowy rząd, ponownie z Emiliem Bokiem jako premierem został zaprzysiężony, wicepremierem został Bela Markó.

20 kwietnia – zarejestrowano nową partie o nazwie Krajowy Związek na Rzecz Rozwoju Rumunii (Uniunea Națională pentru Progresul României, UNPR).Na jego czele stanał Marian Sârbu.

3 września – Boc dokonał większego przetasowania w rządzie i wymienił sześciu ministrów. Stanowisko stracili między innymi minister kultury, Hunor Kelemen i minister gospodarki, Adrian Videanu.

27 września – odszedł minister administracji i spraw wewnętrznuch, Vasile Blaga.

 
17 grudnia ‒ OMV Petrom i Hunt Oil Company odkryły największe w ciągu ostatnich lat złoża ropy i gazu w południowej części Buzău
 
29 grudnia ‒ rosyjski Gazprom zmniejsza dostawy gazu do Rumunii o 30% ilości umownej
 

4 listopada ‒ Premier Victor Ponta podał się do dymisji pod presją protestów. Razem z nim złożył mandat burmistrz 4 dzielnicy, Cristian Popescu Piedone. Na stanowisko premiera został mianowany Dacian Cioloș (dotychczas obejmował posadę europejskiego komisarza ds. rolnictwa i rozwoju wsi)

12 maja ‒ Stany Zjednoczone uruchomiły w Rumunii zbudowany kosztem 800 mln dolarów system obrony przeciwrakietowej, który ma chronić Europę przed pociskami balistycznymi z głowicami atomowymi wystrzeliwanymi z Bliskiego Wschodu