1991

11-13 stycznia - Atak wojsk sowieckich na litewskie obiekty rządowe i próba zamachu stanu ze strony platformistów; 14 ofiar śmiertelnych i 373 rannych. W Rydze i Tallinie ludność stawia barykady.

13/14 stycznia - Prezydent Rosji, Borys Jelcyn uznaje suwerenność państwową Estonii, Łotwy i Litwy jako podmiotów prawa międzynarodowego.

3 marca – referendum z pytaniem o restaurację niepodległości Republiki Estonii (poparcie 77,8% głosujących).

29 lipca - Litwa i Federacja Rosyjska uznają swa niepodległość i podpisują protokół o wzajemnej obronie.

5 sierpnia – zorganizowane przez Radę Bałtycką spotkanie w Tallinie przedstawicieli rządów państw bałtyckich oraz Rosji, Białorusi, Mołdawii a także sowietów miejskich Leningradu i Moskwy. Spotkanie było wyrazem poparcia Rady Bałtyckiej dla Jelcyna i próbą stworzenia wspólnego frontu przeciwko Gorbaczowowi w ramach ZSRS. Pucz i rozpad ZSRS, które nastąpiły wkrótce sprawiły, że działania te utraciły sens. Z drugiej strony Rada starała się umiędzynarodowić konflikt z prezydentem ZSRS.

19 sierpnia - Litwa ratyfikuje układ z Rosja.

19-21 sierpnia - tzw. pucz Janajewa w Moskwie. Załamanie się władzy Gorbaczowa i otwarcie drogi do porozumienia z Rosja Jelcyna.

20 sierpnia - Komitet Estonii i Sowiet ogłaszają wspólnie przygotowana w nocy Deklaracje o zakończeniu okresu przejściowego do niepodległości i powołują Konstytuantę.

21 sierpnia - Sowiet ogłasza koniec okresu przejściowego i "faktyczne przywrócenie niepodległości państwowej Republiki Łotewskiej" na podstawie Konstytucji z 15 lutego 1922 roku.

22 sierpnia - Islandia jako pierwsza uznaje niepodległość państw bałtyckich.

6 września - niepodległość republik bałtyckich uznała nowa Rada Najwyższa ZSRR

6 listopada - Rada Najwyższa Estonii powróciła do przedwojennej ustawy o obywatelstwie, rezygnując z zastosowania tzw. „opcji zerowej”. Według dokumentu „O zastosowaniu ustawy o obywatelstwie” obywatelstwo estońskie mogły uzyskać jedynie osoby, będące obywatelami Republiki Estońskiej przed 1940 r. oraz ich potomkowie. Ci, którzy osiedlili się później, aby zostać obywatelami estońskimi musieli spełniać kilka warunków: mieszkać przynajmniej dwa lata w niepodległej Estonii, począwszy od 30 marca 1990 r., w rok po złożeniu podania zdać egzamin z języka i kultury estońskiej, a także podpisać deklarację lojalności. Takimi możliwościami nie zostali objęci zawodowi żołnierze Armii Czerwonej oraz funkcjonariusze wywiadu

11 września - „Ustawa o inwestycjach zagranicznych”, przewidywała trzy lata wakacji podatkowych dla inwestorów powyżej 1 miliona dolarów i posiadających ponad 50% udziałów funduszach spółkach mieszanych. Przez kolejne 5 lat tacy inwestorzy mieli płacić tylko 5% podatku dochodowego.

17 września – Estonia staje się członkiem ONZ

27 września - powstaje wspólny blok wyborczy Partii Narodowej, Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej, Ruchu Chrześcijańsko - Demokratycznego i Zjednoczonej Partii Republikańskiej , który przyjął nazwę Ojczyzna.

21 października – powstaje Estońska Partia Centrum (Eesti Keskerakond – EKE), wywodząca się z Estońskiego Frontu Ludowego (lider – E. Savisaar).

18 grudnia – minister Raivo Vare oraz przedstawiciel centrali KGB Wiaczesław Szironin podpisali układ, że w zamian za akta i broń, pozostawione przez KGB w Estonii, władze państwa nie będą przeszkadzać agentom, którzy pozostaną w Estonii.

Grudzień – T. Vähi tworzy Estońską Partię Koalicyjnąy (Eesti Koonderakond - EK).