Nazwa "Cyganie" pochodzi od greckiego athiganoi - poganie, zaś określenie "Romi" od greckiego rhomaios" - chrześcijanie. Cyganie na teren dzisiejszej Rumunii przybyli z Bułgarii pod koniec XIV wieku. Stefan Wielki sprowadził w 1470 roku do Muntenii około 100 tysięcy Cyganów. W 1385 roku Cyganie dzielili się na trzy grupy: niewolników domowych, klasztornych i bojarskich. Niewolnictwo zniesiono częściowo dopiero w 1844 roku, zaś całkowicie w Mołdawii w 1855 roku i Muntenii w 1847 i w 1856 roku. Ludność ta zajmowała zawsze najniższy szczebel w drabinie społecznej. Mimo to w okresie międzywojennym społeczność Romów zaczęła się organizować; istniejąca w latach 1935-1939 Sociatatea Generala a Romilor - Stowarzyszenie Powszechne Cyganów Rumunii, liczyło 784 tysiące członków płacących składki. W okresie wojny SGR musiała się rozwiązać na skutek represji władz. W latach 1942-1944 deportowały one Cyganów do Transnistrii i spowodowały śmierć około 35 tysięcy swych obywateli - Romów. Ostatecznie SGR została zakazana w 1948 roku. W okresie rządów Ceauszescu Rumunia nie uznawała odrębności narodowej Cyganów i dopiero w 1990 roku przyznano im prawo do występowania jako mniejszość narodowa. Pierwotnie Romowie zamieszkiwali na wsi, ale władze kołchozów starały się ich pozbyć i około połowa ludności cygańskiej wyemigrowała do miast, tworząc tam osiedla nędzy. Tradycyjne zawody, które uprawiały plemiona cygańskie zniknęły, więzi społeczne rozpadły się, zaś brak wykształcenia uniemożliwia przystosowanie się do nowych warunków życia. Obok 80% dorosłej ludności cygańskiej nie ma żadnych kwalifikacji, a prawdopodobnie połowa pozostaje bez pracy. W 1983 roku według danych policji mieszkało w Rumunii 2,3 miliona Cyganów, w tym 229 tysięcy oficjalnie spisanych nomadów. Według spisu ludności z 1992 roku w Rumunii jest 409 tysięcy Cyganów (1,8% ludności), ale szacunki powstałej po rewolucji Federacji Etnicznej Cyganów Rumunii mówią o 2,5 miliona, tj. 10% ludności, natomiast wyniki studiów E. i C. Zamfirof o 1 milionie (4,6 proc. mieszkańców). Najwięcej Romów mieszka w Muntenii i Transylvanii, gdzie stanowią od 2% do 3% ludności, jedynie w powiecie Sibiu ich odsetek nieznacznie przekracza 4%. Stosunek Rumunów do Cyganów jest zdecydowanie wrogi i kilkakrotnie po roku 1989 dochodziło do pogromów, np. w Kogalnieanu i ostatnio w Hadareni (20.09.1993). Z jednej strony Romowie chcą się przystosować do współczesnej cywilizacji, a z drugi władze rumuńskie i społeczeństwo najchętniej by się ich pozbyło, co jednak nie jest wykonalne ze względu na liczbę tej ludności zamknięcie się Europy Zachodniej. Po 1989 roku Cyganie dążyli do emigracji do RFN by tam żyć z zasiłków socjalnych i zawodowego żebractwa. W okresie czterech lat Niemcy przyjęły około 70 tysięcy Cyganów, ale 24 września 1992 roku Rumunia i RFN podpisały układ o deportowaniu uchodźców; od tej pory oficjalnie wysiedlono z Niemiec do Rumunii 3,5 tysiąc Cyganów. Romowie emigrowali też do Bułgarii, Turcji i północni Grecji. Cyganie rumuńscy nie są jednolici pod względem narodowym lecz dzielą się na grupy używające języka węgierskiego, tureckiego rumuńskiego i dialektów romskich. Pod względem politycznym można wyróżnić dwa nurty: separatyzmu plemiennego (król Cioaba) asymilatorski (Gheorghe Nicilae z Federacji Etnicznej Romów), które z kolei dzielą się na dalsze grupy. Bez współdziałania samych Cyganów i dążenia z ich strony do modernizacji sposobu życia, problem Romów nie może być rozwiązany. W obecnej sytuacji grozi im kompletna marginalizacja, segregacja rasowa i powtarzające się pogromy.