Północna część okręgu królewieckiego zamieszkana była przez Litwinów, natomiast półwysep Sambijski przez Prusów. W kościele i szkołach parafialnych w XVI wieku używano języków miejscowych; po litewsku i prusku drukowano też literaturę religijną. W wyniku kolonizacji wewnętrznej doszło do zasymilowania części Prusów przez ludność litewską. Obszar, na którym używano języka litewskiego, Litwini nazwali Małą Litwą. Do XVIII wieku germanizacji uległy jedynie miasta i szlachta. Do zasadniczych zmian ludnościowych doprowadził dopiero wielki mór w XVIII wieku i systematyczna kolonizacja niemiecka. W 1844 roku władze wydały zakaz nauczania w języku litewskim i Gizewiuszowi udało się tylko czasowo obronić litewski w gimnazjum Tylżyckim. Dalsze zakazy z lat 1865, 1872 i 1873 ostatecznie wyrugowały język litewski ze szkół, a w 1876 roku niemiecki uzyskał status jedynego języka państwowego. Jeszcze w 1848 roku Litwini stanowili 25% całej ludności Prus Wschodnich, by w 1910 roku spaść do 4,3%. Ostatecznie przy Litwie pozostał z całej Małej Litwy jedynie okręg Kłajpedy, w którym Litwini stanowili 51% ludności, ale myśl o przyłączeniu obecnego okręgu królewieckiego (po litewsku: Karaliauc[iaus kras[tas) nurtuje nie tylko nacjonalistów litewskich.
R. Ozolas zaproponował przekształcenie okręgu królewieckiego w państwo niepodległe, które powinno przystąpić do Federacji Bałtyckiej razem z Litwą, Łotwą i Estonią.
Po podpisaniu traktatu litewsko-rosyjskiego partia Tautininków oraz jej młodzieżówka - Związek Młodzieży Narodowej Litwy - LTJS oświadczyły, iż ,,akt ten ze strony władz litewskich stanowi zdradę moralną narodu litewskiego i jest bezprawny,gdyż naród litewski nie upoważnił ich do podjęcia takiej decyzji" (Kauno Aidas z 1-7.08.1991).
W miarę upływu czasu środowisko tautininków popadało w coraz większą skrajność. Utworzona przez jego przedstawicieli Oada do spraw Małej Litwy zażądała w maju 1992 roku przyłączenia okręgu królewieckiego do Litwy jako ,,części etnicznej ojczyzny litewskiej". Mieszkająca tam aktualnie ludność nielitewska powinna zostać wysiedlona jako koloniści, oprócz osób, które walczyć będą o przyłączenie do Litwy. Uznano natomiast prawo potomków autochtonów litewskich i niemieckich do powrotu do ich ojczyzny. Zdaniem tautininków ustaloną w traktacie z Jelcynem granicę między Litwą i Rosją należy traktować tylko jako ,,linię administracyjno-demarkacyjną ważną przez okres 5 lat, na który układ został zawarty" (14.05.1992).
Młodzieżówka tautininków (LTJS) zażądała od Landsbergisa, aby zamiast domagania się demilitaryzacji okręgu królewieckiego dążył do zwołania międzynarodowej konferencji pokojowej, która przyznałaby Małą Litwę - Litwie.
Litwa nie jest zdolna do skolonizowania okręgu królewieckiego i asymilacji jego obecnej ludności, dlatego wspomniane roszczenia ograniczają się do sfery propagandy. Kluczowe znaczenie ma określenie warunków tranzytu rosyjskiego, ale nawet gdyby propozycja narodowego komunisty Ozolasa została zrealizowana, oznaczałoby to jedynie uzyskanie przez Rosję głosu wewnątrz Federacji Bałtyckiej.