Trzydzieści lat temu solidarnie wystąpiliśmy w obronie prześladowanych robotników z Ursusa, Radomia, Płocka i innych miast, którzy rozpoczęli protest w imieniu całego społeczeństwa. Od czerwca 1976 r. trwały policyjne prześladowania, organizowano pokazowe wiece potępiające „wichrzycieli i prowokatorów” oraz przeprowadzano w trybie doraźnym nieuczciwe procesy sądowe. 17 lipca 1976 r. zaczęła się pierwsza rozprawa aresztowanych uczestników strajku w Ursusie. Brutalna nagonka była zwrócona przeciwko robotnikom oraz wszystkim ludziom, którzy nie zawahali się krytykować zarówno samej decyzji o podwyżkach cen jak i stosowanych metod policyjnych.
Nie chcieliśmy i nie mogliśmy spokojnie i bezczynnie patrzeć na trwające prześladowania i rozpowszechniane fałszerstwa, którymi komunistyczny totalitaryzm kolejny raz próbował rozwiązać wielki kryzys społeczny. Uznaliśmy, że musimy zacząć wprowadzać w czyn wyznawane wartości i przekonania, które przez wiele lat staraliśmy się realizować w „Czarnej Jedynce”. Organizowana przez nas od grudnia 1975 r. akcja protestów przeciwko zmianom konstytucji PRL zjednoczyła całe środowisko Gromady, klubu dyskusyjnego i zarazem grupy osób związanych z drużyną harcerską, które nie akceptowały komunistycznej władzy i myślały o odbudowaniu niepodległości Polski. W lutym 1976 r. podjęliśmy akcję bojkotu wyborów do sejmu i liczenia oddanych głosów, by udowodnić i publicznie ogłosić fałszerstwa wyborcze.
Środowisko Gromady z coraz większą determinacją dążyło do poszerzenia sfery wolności i prowadziło działania na rzecz suwerenności państwa. Konieczność zademonstrowania solidarności z pokrzywdzonymi, chęć działania w służbie publicznej, a także widoczna potrzeba wyrażenia otwartego sprzeciwu wobec komunistycznej władzy zdecydowały o naszych decyzjach i sposobie działania zarówno wtedy jak i w następnych latach. Kłopoty, porażki i represje, jakie później stały się naszym udziałem, nie zmieniły naszego przekonania, że tak właśnie należało postąpić. Uważamy, że lata spędzone w „Czarnej Jedynce” zdecydowały o naszych wyborach w tym okresie. Sądzimy, że ideały i kodeks postępowania tam przekazywane mogą i powinny także dziś, wobec kolejnych wyzwań, stanowić wzór dla nowych pokoleń.
Akcja pomocy represjonowanym realizowana od początku lipca 1976 r. była naturalną konsekwencją wcześniejszych działań licznej grupy członków „Gromady”. Chcemy jednak podkreślić, że współpracowały z nami również inne osoby i środowiska. Doprowadziło to w następnych miesiącach do powołania Komitetu Obrony Robotników, który powstawał jako oficjalna i jawna reprezentacja szerokiego ruchu osób zaangażowanych w akcję pomocy prześladowanym i sprzeciwu wobec komunistycznej władzy. Traktowaliśmy to jako ważny krok na drodze do niepodległego państwa i społeczeństwa obywatelskiego.
Warszawa, 17 lipca 2006 r.
Marek Barański, Ludwik Dorn, Urszula Doroszewska, Dorota Fałkowska, Wojciech Fałkowski, Marcin Gugulski, Iwona Koszewska, Dariusz Kupiecki, Krzysztof Łączyński, Antoni Macierewicz, Małgorzata Naimska, Piotr Naimski, Wojciech Onyszkiewicz