12. MOJE UMIARKOWANE ZDANIE

DO I OD REDAKCJI

Moje umiarkowane zdanie

Bić się, czy się nie bić, to według niektórych linia podziału opozycji na solidarnościową i niepodległościową. Solidarnościową – pacyfistyczną, męczeńską i skazaną na przegraną oraz niepodległościową – prącą do walki bez względu na ofiary, aż do uzyskania niepodległości. Takie postawienie problemu sugeruje jakoby odmienność celów tych orientacji, zarazem podważa rację bytu tej pierwszej jako zagradzającej drogę w walce o niepodległość. Oczywiście orientacja solidarnościowa popełnia błędy, ponosi porażki, ale ma też i sukcesy. Podejmowanie działań zawsze ma w sobie ryzyko porażek. Orientacja niepodległościowa ma generalną słuszność, bo i cel jest taki, lecz na razie wycofuje się jedynie z niesłusznych koncepcji dróg do niego prowadzących, zaś porażek nie ma, bo też i nie podejmuje działań.

Przyjęcie, że z pozycji niepodległościowych należy przekreślić rację bytu innej drogi, bo droga jest jedyna, jest błędem przynajmniej taktycznym. Imputowanie przy tym drugiej stronie tchórzostwa, braku potrzeby wartości takich jak wolność, ojczyzna zaprzecza rzeczywistości. Zapomina się o historii, o ciągle żywej postawie ofiarności włącznie i własnego życia, by wywalczyć choć skrawki wolności, gdy tylko pojawiała się mała szansa na jej wywalczenie. To „żyć, żyć, żyć, w gnoju, byle żyć” jest całkowitym rozminięciem się z prawdą o Polakach, również i tych współczesnych solidarnościowo-kościelnych. Kościół ma swoją niepodważalną zasługę w podtrzymywaniu naszych naczelnych wartości. Kościelny pacyfizm nie ma nic wspólnego z tchórzostwem. „Jesteśmy ruchem pokojowym” ma być argumentem rozbrajającym agresję, ale przed nią każdy ma powinność się bronić.

Pozostaje kwestia metod obrony. Panuje tu kompletny brak myśli organizacyjnej, mimo, że pojawiają się jakieś jaskółki, jak utworzenie ochrony pochodu w Częstochowie, wystąpienie szkółki karateków przy ul. Karowej w Warszawie. Przekształcenie obrony w atak, w walkę jest pomysłem samobójczym, a nie bohaterskim. W rachubach trzeba uwzględnić takie sprawy jak kamuflowanie się oporu w wolę walki, wybór odpowiedniego momentu oraz prawidłowość, że drobne potyczki rozładowują tę wolę, a tylko u części mogą stanowić podnietę do eskalacji działania. Nie bez powodu Miastkowski napraszał się ze swoim uzbrojeniem MRKS-owi i jak się dowiadujemy również grupie Piotra Rzewuskiego.

Opozycji brakuje myśli społecznej, politycznej, organizacyjnej, dyskusji merytorycznej. Inwektywy, przypisywanie niskich motywacji, niechęć do odmiennego punktu widzenia przy zgodności celu naczelnego atmosferze dyskusji na pewno nie sprzyja. Wychodzić przeciw czemukolwiek dupą do przodu nie jest godną postawą, ale też nogami do przodu, jeśli jest to ofiara dla samej ofiary, bo niczego w obecnej sytuacji nie posunie do przodu, jest propozycją dla straceńców. A straceńcze nastroje są tak samo zgubne jak tchórzostwo. Pozostaje iść głową do przodu, jedni w chmurach, drudzy z nosem przy ziemi. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby opozycja niepodległościowa pracowała nad programem Niepodległej, a solidarnościowa nad zachowaniem tego społeczeństwa dla Niej.

"Niepodległość" - miesięcznik polityczny 1982-1983